Ria, hoe was het voor jou toen je hoorde dat jouw huis verbouwd zou worden?
“Eerlijk? Ik zag er enorm tegenop. Mijn huis is mijn veilige plek. Ik woon hier al heel lang. Eerst met mijn ouders en zus. Hier liggen al mijn herinneringen en dierbare spullen. Maar... ik wist ook dat het nodig was. Het was koud in huis, er was vocht en zelfs schimmel. De badkamer was al 50 jaar oud. Ik zei tegen mezelf: “Het is ingrijpend, maar ik krijg er iets moois voor terug.”
Hoe heb je je voorbereid?
“Ik ben vroeg begonnen met opruimen en inpakken. Mijn huis stond helemaal vol met dozen. Ik sliep er zelfs tussen. Al mijn dierbare spullen en herinneringen gingen netjes in dozen. Ook maakte ik briefjes. Dat heb ik van mijn ouders geleerd: goed plannen! Ik vond het best moeilijk om mijn spullen op te bergen. Het voelde alsof ik afscheid moest nemen van mijn huis.”
En toen verhuisde je tijdelijk naar een logeerwoning. Hoe was dat?
“Dat vond ik moeilijk. De logeerwoning was prima hoor, maar het voelde niet als mijn thuis. Ik miste mijn spulletjes, mijn gezellige huis. Gelukkig mocht ik af en toe met mijn fysiotherapeut naar mijn eigen huis wandelen. Dan kon ik even kijken hoe het ging. Het was wel schrikken hoor, al die bouwmaterialen en dozen die in mijn huis stonden. Maar ik bleef denken aan het eindresultaat.”
Hoe ging het contact met de vakmensen?
“Heel goed! Ik heb veel respect voor hen. Ze werken hard, in weer en wind. En ze waren altijd vriendelijk en in voor een praatje. Als ik hulp nodig had, stonden ze voor me klaar. Ze hebben me zelfs geholpen met verhuizen naar de logeerwoning. En toen ik terug mocht naar mijn huis, kwam Patrick van Trebbe me ophalen… met de shovel! Dat vond ik zó grappig. Het zijn ruwe bolsters, maar met een heel warm hart.”
Hoe werd omgegaan met schades?
“Waar gewerkt wordt, vallen spaanders. En met zo’n ingrijpende verbouwing ontkom je er bijna niet aan dat er schade ontstaat. Tijdens het werk in de badkamer ging er een wand kapot. En bij de schutting ging iets stuk. Maar alles werd besproken en opgelost. Ik snap ook wel dat er iets kan gebeuren. Daar word ik niet boos om. De vakmensen doen ook hun best. En materialen die ze moeten gebruiken voor onze woningen moeten ergens worden opgeslagen.”
En nu… weer terug thuis. Hoe voelt dat?
“Heerlijk! Ik ben alles weer aan het uitpakken. De klok hangt weer, de foto’s hangen weer. Mijn huis wordt weer echt mijn thuis. Ik geniet van elke doos die ik openmaak. En ook van een uurtje tuinieren per dag. Alles is mooier, warmer en frisser. Ik voel echt het verschil: geen tocht meer, alles netjes afgewerkt. Wat ben ik blij!”
Heb je nog tips voor andere bewoners?
“Zeker. Stel jezelf goed in op de verbouwing. Het is veel, en soms ook echt niet leuk. Maar houd vol, blijf positief. Kijk vooruit en blijf denken aan het eindresultaat. Je krijgt er echt iets moois voor terug. Maak het daarna weer gezellig in huis, dan voel je je snel weer thuis.” Ria: “Het was ingrijpend, maar het was het waard!"